Kırk yıl boyunca birlikte yaşanan bir aşk, hem zamana karşı verilen bir mücadele hem de unutkanlıkla dans eden bir ayrılık hikayesidir. Yaşlanmış bedenler ve unutulan anılar, sevdanın derinliğini silmez; aksine, onun yeni günü, eski sevgiyi yeniden öğrenme gibi bir deneyim sunar.
Kırk Yıldır Birlikte yaşanan Aşk, Unutkanlık ve Yaşamın Son Dönemindeki ilginçlikler
Yaşamın anlamı, belki de yıllar boyunca bir araya gelen sarılan iki ruhunun gizlidir. Kırk yıl boyunca aynı evde, aynı odada, herkesin neşesine ve hüzünlerine ortak olmuş bir çiftin hikayesi, yaşanmışlıkların derin izlerini taşır. Samatya'da, eski bir evin çatısı boyunca başlayan bu yolculuklar, boyunca olanları kapsayan alışan, birbirini savunan, elini tutarak yaşlanan iki insanın hikayesine dönüşüm. Aşk, belki de sadece anıların hatırlatılmasıdır, yaşanan an, fotoğrafı, gülüşü, dokunuşu, onu seviyorum
Yıllar farklı, insanların hatıraları da değişiyor, bazen bir gün göz önünde kayboluyor, ama her zaman geri gelen eski fotoğraflar gibi. Onun içine gömülü bir hatırlatıcı olan anılar, bir gün gelirde insanı yalnız bırakır. Ancak öyle bir aşktır ki, zamanla silinse bile, anıların elde edilmesi bir yaşam biçimi haline gelir. Samatya'daki eski evin duvarları, sonuçlarının yer aldığı, sevdanın harcamalarını saklayan bir galeri gibi görünüyor. Çerçeveler, içinde sadece fotoğraflar değil, o anlarda yaşanmış olan duygular.
Unutmak Mümkün mü? Kırk Yıllık Aşkın İzi
Çiftin bir araya getirdiği sevgi, yalnızca fiziksel bir bağdan ibaret değildir. Duygusal bir senfoni gibi, hayatlarının onu anında el ele uyuyarak, bir başka dünyada bir arada yaşarlar. Kadın, 'aynam', adam ise 'nefesimin sebebi' olarak hitap eder. Bu kelimeler, sadece sevgiyi yaşamakla kalmaz, onun anısını ve onun anının yüklediği duyguları ifade eder. Zamanın geçse de, yaşlanmış bedenlere rağmen sevgiye, hiç solgunlaşmaz; bilakis, her geçen yıl derinle
Ama her şeyin bir sonucu vardır. Yaşlanma, insan keşkelerle hırpalar, geçmişi düşünürken yarım kalanlar acıtır. Geçmişin hatıraları, ilerlemenin engeli olur. Ancak bir gün gelir ve zaman, gerçekten yavaşlar. Kırk yıl boyunca adamın unuttuğu şeyi, sevgilisiyle her fırsatta yeniden tanışmasına neden olur. Bu unutmakanlık, aslında sevdanın bir başka biçimidir; onun tanışması, her seferinde yeni bir başlangıç gibidir. Bu, sevmenin, tanımanın ve hatırlamanın ölümsüzlüğüdür. Bir zamanlar aşkla bakılan gözler, şimdi unuturken bile, o eski duyguyu yeniden keşfeder
Son Nefesine Kadar Sevmek
Bir gün, erkeğin hastalığı, yaşlılık ve unutkanlık ile savaşı sona erer. Ama arkasında bıraktığı sevgi, hafızasından silinse de yaşamaya devam eder. Kadın, kocasının elini tutarak oğlunun anına olur. 'Sizi harcadım,' der adam ve gözlerini kapar. Kadın, 'Aynam kırıldı' diyerek hayatına veda eder. Gerçekte, hayat bazen kırık bir aynadan başka bir şey değildir. Ama o kırık ayna, her zaman bir hatırlatma, bir sevgi kaynağı olarak kalacaktır.
Kırk yıl boyunca birlikte yaşanan o aşk, bir ömre bedel bir yolculuktur. Birlikte yıllar süren, sadece bir yaşam değil, bir hayat öğretisidir. Yaşadıkça derinleşen anıların, sevdanın, unutulmanın ve yeniden tanışmanın dansıdır. gerçekten de sevgi, ölümsüzdür; belirli bir sürenin silinmesi durumunda, kalpteki kayıtların süresine kadar var olur.
