Dün facebookta denk geldiğim bir paylaşımda, bir kadın giderek mutsuzlaşan ve sessizleşen alzheimer hastası anneannesi için oyuncak bebek almış ve yaşlı kadın da o bebeği, kendi çocuğu gibi benimseyip, sevmeye, okşamaya hatta ona şarkılar söylemeye başlamış ve giderek daha mutlu olduğunu gözlemlemişler. Bugün ben de aynısını, altı yıl önce alzheimer hastalığına yakalanan ve bizimle birlikte yaşayan anneanneme eski oyuncak bebeğim Can'ı vererek denedim ve sonuç o da dahil hepimizi çok mutlu etti. Şu saate kadar onu pışpışladı, onunla konuştu, şarkılar söyledi, 'taş gibi olmuş yüzü, üşümüş bu çocuk' diye benim bebeklik örtülerimi ona sardı.
Daha da güzeli, uzun zamandır kullanmayı unuttuğu kelimelerden birkaçını gayet düzgün cümleler içerisinde söyledi. Bugün çok daha fazla güldü, bizimle şakalaştı. Bebeğin saçını çektiğim için bana çok kızdı. Daha sonra bebeğin adını Fatma koyduk, kendi isminin konulduğunu öğrenince çok daha hoşuna gitti. O sarı fatma ben de kara fatma mıyım diye kendi kendine defalarca güldü.
Kısacası bizim için tümüyle eskilerden bir gün olmasa da birkaç sene önceki haline benzer ufak güzel anları yaşadı ve yaşattı.
Yine zorluğu devam ediyor ancak bu küçük keşfimiz tüm o zor anların arasında gülebileceğimiz ve gerçekten safça sevinebileceğimiz o anları yarattı.
Lütfen siz de alzheimer hastasına bakan yakınlarınız varsa bu bilgiyi onlarla paylaşın, birçok yabancı bakım merkezinde bu yöntem uygulanıyor ve cesaretlerini, bilgilerini, becerilerini, kendilerine ait ne varsa yitirmeye başladıkları bu süreçte hiçbir şey yapmadan güler yüzüyle onlara bakan bir bebeğin yüzünü görmek onların bizim anlayamayacağımız kadar mutlu olmalarını sağlıyor.