Bir adam, akşam yemeği için eşine bir teklifte bulunur. “Bu akşam yemeğe çıkalım mı?” der. Ancak eşi beklenmedik bir cevap verir: “Hayır, bu akşam benim yerime git, başka bir kadını yemeğe götür…” Adam şaşırır, böyle bir cevabı beklememektedir. Kafası karışmış bir şekilde sorar: “Başka bir kadın mı? Hangi kadından söz ediyorsun?”
Eşi ise, son derece zarif ve ince bir şekilde, "Annen" der. Bu cümle, adamın zihninde büyük bir uyanış yaratır. Çünkü hayatın yoğunluğu, iş ve günlük telaşlar derken annesini ihmal ettiğini fark eder. Karısının bu ince düşüncesi, ona ne kadar değerli bir sorumluluğu hatırlatmaktadır. Hayatın koşuşturmacası arasında insan, en kıymetli varlıklarından birine, annesine vakit ayırmayı bazen unutur. Adam, eşinin bu önerisini kabul ederek annesini arar ve dışarıda beraber bir akşam yemeği yemeyi teklif eder.
Annesi duyduklarına inanamaz.
Oğlu ile vakit geçireceği için adeta çocuklar gibi sevinir. Oğlunun bu davranışı, ona en büyük hediye gibidir. Bir saat sonra restoranda buluşurlar ve yemek yerler. Bu akşam yemeği, annenin gözünde basit bir yemek değil, unutulmayacak bir anıdır. Oğlu ile vakit geçirebilmek, onun ilgisini ve sevgisini hissedebilmek, kadının kalbinde tarifsiz bir mutluluk yaratır.
Yemek sonrası eve dönerlerken adam, “Anneciğim, mutlu musun? Bu yemek seni memnun etti mi?” diye sorar. Annesi büyük bir sevgiyle, “Evet oğlum, çok mutlu oldum. Allah senden razı olsun,” der. Adam, bu anı tekrar yaşamayı diler ve annesi ona bir söz verir: “Bir dahaki sefere seni ben davet edeceğim.”
Ancak hayat, bazen bizi hiç beklemediğimiz şekilde karşılar. Aradan zaman geçer, işler yoğunlaşır ve bir türlü bir araya gelemezler. Ne yazık ki, bir süre sonra anne vefat eder. Oğlu, annesini kaybetmenin derin acısıyla sarsılır. Zamanın hızla geçtiğini ve bazı fırsatların geri dönmeyeceğini acı bir şekilde fark eder.
Tam bir yıl sonra, oğlu ve eşi, annesiyle gittikleri aynı restorandan bir davet alırlar. Restorana gittiklerinde, yemek hesabının önceden ödendiğini öğrenirler. Merakla soran adam, kendisine verilen mektubu açar. Mektup annesinden gelmektedir ve şu satırlar yazılıdır: “Sevgili oğlum… Allah senden razı olsun. Beni buraya yemeğe getirdiğin akşam, seni aynı yere davet edeceğime söz vermiştim. Ama seninle tekrar buluşacak zamanı yakalayamadım. İşte şimdi, verdiğim sözü tutuyorum ve seni ve değerli eşini yemeğe davet ediyorum. Allah sizden razı olsun.”
Bu hikaye, anne ile evlat arasındaki sevgi ve vefanın en güzel örneklerinden biridir. İnsan, annesinin kıymetini hayattayken bilmeli, ona vakit ayırmalı, sevgi ve saygısını göstermelidir. Annelik, dünyadaki en kutsal görevlerden biridir ve onların hayatımızdaki yeri hiçbir şeyle doldurulamaz.
Anneye Vefa: Hayatın Kıymetini Bilmek
Bu hikaye, birçok insanın farkında olmadan ihmal ettiği bir gerçeği gözler önüne seriyor: Hayat koşuşturmacası, iş ve sosyal hayatın yoğunluğu arasında, ailemizle özellikle de annemizle yeterince vakit geçirmeyi unutabiliyoruz. Ancak, annelerimiz hayattayken onlara gösterdiğimiz sevgi ve ilgi, hem onlar hem de bizler için büyük bir anlam taşır. Annelere olan bu tür sevgi gösterileri bir lütuf değil, her evladın doğal görevi olmalıdır.
Ne yazık ki, günümüzde annelerimize vakit ayırmıyoruz.
onlara olan sevgimizi göstermeyi ihmal edebiliyoruz. Bu, modern yaşamın getirdiği bir duyarsızlık ve uzaklaşma olarak karşımıza çıkıyor. Ancak, bu hikaye bize erdemli davranışların ve sevgi dolu bir ilişkinin nasıl olması gerektiğini hatırlatıyor. Anneniz hayattaysa, onunla vakit geçirmeyi asla ihmal etmeyin. Çünkü bir gün, geri dönülmez bir şekilde onu kaybettiğinizde, yaşadığınız pişmanlık hiçbir şeyle telafi edilemez.
Unutmayın, annenize olan sevginiz ve ilginiz, hayattaki en kıymetli hediyelerden biridir. Anneniz hayattayken ona göstereceğiniz vefa, sadece onun için değil, sizin için de hayatınızın en güzel anılarını yaratır.
Bu hikayeden çıkarılacak ders, hayatta önemli olanın insan ilişkileri olduğudur. Annemiz, bizim en büyük destekçimiz ve ilk öğretmenimizdir. Ona vakit ayırmak, sevgi göstermek ve onunla anılar biriktirmek, sadece ona değil, aynı zamanda kendimize de büyük bir iyilik yapmaktır.
Anneniz hayattayken ona gereken değeri verin, çünkü hayatın en değerli anları, sevdiklerimizle paylaştığımız bu anılardır.